Kabaret

Zajmuję się teatrem od ponad piętnastu lat, nie przeszkadzało mi to skończyć technikum elektronicznego i zdobyć magistra z matematyki. Nie jestem zawodowym aktorem, nigdy o kształceniu się w tym kierunku nie myślałem, uczyłem się raczej sceny od kolegów i koleżanek, bardziej doświadczonych lub, tak jak ja, z pasją poszukujących (teraz poszukujemy z żoną). Kabaret pojawił się znacznie później, nigdy nie przypuszczałem siedząc przed telewizorem, patrząc na zawodowych rozśmieszaczy narodu, że będę robił coś podobnego… Jak to los i życie lubią być przewrotne. Obecnie jestem żonaty i żywię nadzieję, iż tak zostanie już do końca… Z kabaretem nie wiem czy tak będzie, ale na razie jest śmiesznie… Teatr też jest, choć mniej czasu mu poświęcam niż kiedyś (i to jest smutne).

Z Michałem spotkałem się kilka lat temu w Lublinie, robiliśmy wspólnie spektakle, znaczy ja je pisałem i jeden wyreżyserowałem, a on grał. W tym ustawianym przeze mnie był kochankiem mojej przyszłej żony, na szczęście już nim nie jest (przynajmniej mam taką nadzieję). Zaprosiłem go później do współpracy przy takich tam łódzkich projektach i nie wiedząc czemu po pewnym czasie zaczęliśmy robić kabaret, najpierw tradycyjny, a potem to coś, co nadal wymyka się konkretnej klasyfikacji i terminologii, co będzie dalej, czas pokaże

Pewnego dnia, powziąwszy plan studiowania geografii, wyruszyłem ze Szczebrzeszyna w wielki świat. Moja wyprawa zakończyła się 85 kilometrów dalej, czyli w Lublinie, gdzie zacząłem studia. To właśnie tam, na skutek różnych zbiegów okoliczności, rozpętało się całe to teatralno-kabaretowe zamieszanie. Wprawdzie, dopiero na studiach miałem okazję zasmakować frajdy z twórczości teatralnej, ale że w nałogi popada się łatwo, z miejsca wciągnęło mnie po uszy. Moje (jeszcze przedstudenckie) ambitne plany nauki aktorstwa w PWST w Łodzi szybko zamieniłem na teatr lubelski i szczęśliwie, że tak się stało, bo dzięki temu spotkałem Marcina. Ostatecznie to w Lublinie przez kilka lat poznawałem tajniki teatru, ucząc się od starszych, mądrzejszych i bardziej doświadczonych (od pewnego momentu wliczając w to Marcina właśnie).

Choć zaczęło się od Lublina, moja sceniczna przygoda zawiodła mnie następnie na chwilę do Łodzi, a później na pewien czas do Gliwic, gdzie miałem możliwość całymi garściami czerpać z wiedzy i doświadczenia wielu niezwykłych osób, które wówczas spotkałem podczas pracy na scenie. Obecnie dzielę swój czas pomiędzy kabaret, improwizację komediową i teatr, może z pewną przewagą tych dwóch pierwszych…

Paweł „Czarny” Czochra – (nasz człowiek od techniki, obsługi dźwięku, światła i sceny; bez niego nasze występy nie wyglądałyby tak jak wyglądają): Pierwszy kontakt ze sceną miałem w wieku lat 12. Byłem wtedy Odważnym Żydowskim Pasterzem w Szczebrzeszynie i tak mi na następnych sześć lat zostało… Wiek męski zastał mnie jako Dającego Głos Raczej Basowy w pewnym zespole wokalnym, a dwa lata później postanowiłem zostać nauczycielem-polonistą. W tym celu wybrałem się na KUL. W trakcie tych siedmiu  lat były dwa studenckie teatry, piwnica artystyczna (bo śpiewać nie przestałem) oraz organizacja festiwalu „Żakeria” (tam poznałem swoją wtedy jeszcze przyszłą żonę, no i Marcina – aktora jednego z zaproszonych przez nas teatrów). Byli też niesamowici ludzie i przypadek – do Lublina trafił na studia Michał, którego znam od (jego) urodzenia.

Efekt był taki, że kiedy ja zaczynałem kończyć swoją przygodę w Teatrze ITP, to Michał (trochę go namówiłem czy coś) zaczynał ją w nim zaczynać… Potem jako prawdziwy obieżyświat zamieszkałem na 5 lat w Krakowie i gdyby Marcin z Michałem nie założyli kabaretu, proponując mi objęcie funkcji Technichrząszcza, to pewnie nadal byłbym windykatorem z Zasadami. Warunek był taki, że mam być na miejscu – więc znów mieszkam na lubelszczyźnie…